توبول های کلیه
در تشریح بافت کلیه توبول ها یا توبول های کلیه از کپسول های بومن شروع می شوند و به مجرای ادرار ختم می شوند. همانطور که در بخش نفرون گفته شد ، این لوله ها یا لوله ها دارای سه قسمت هستند: لوله پیچیده پیچیده ، لوله Henle و لوله پیچیده دیستال. لوله مجاور در جذب مجدد آب ، سدیم و گلوکز شرکت می کند. لوله هنل پتاسیم ، کلر و سدیم را از خون جذب می کند و لوله گرد سدیم را در جریان خون جذب می کند و پتاسیم و اسید را از کلیه دفع می کند.
تشریح بافت کلیه
قسمت قشری کلیه
قسمت خارجی کلیه ، قشر کلیه نامیده می شود که مستقیماً در زیر بافت همبند و بین پوشش کلیه و قسمت داخلی قرار دارد. بدن کلیه و کپسول بومن که خون را تصفیه می کند ، در این قسمت از کلیه قرار دارد.
قسمت مرکزی کلیه
در زیر قسمت قشری کلیه ، بافت مرکزی (مدولای کلیه) قرار دارد که حاوی لوله های Henle و اهرام کلیه است. قسمت مرکزی کلیه در انسان به 10-20 هرم کلیه تقسیم می شود.
هر هرم کلیه ، همراه با قشر پوشاننده آن ، یک لوب کلیه را تشکیل می دهد. اهرام کلیه کلیه ساختارهایی است که در آنها نفرون و توبول قرار دارد. نوک هرم کلیه پاپیلا نامیده می شود. محتویات پاپیلا به داخل کاسه ها خالی می شود و همه کالیس ها به داخل لگن کلیه تخلیه می شوند. لگن فضایی قیفی شکل است که داخلی ترین قسمت کلیه را تشکیل می دهد و ادرار را از طریق مجرای ادرار یا مجرای ادرار به مثانه منتقل می کند.
تأمین خون
هر کلیه خون خود را از شریان های کلیه دریافت می کند که دو شاخه از آن از آئورت شکمی نشات می گیرد. بعد از ورود این شریان ها به هلیوم کلیه ، شریان کلیه به شریان های کوچکتر تقسیم می شود که بین پاپیل های کلیه قرار دارند. در قسمت خارجی قسمت مرکزی کلیه ، شریان های کوچک به شریان های قوسی تقسیم می شوند که در امتداد مرز بین قسمت مرکزی و قسمت قشری کلیه قرار دارند.
این رگهای کوچک مویرگهای گلومرولی را تأمین می کنند و به داخل عروق ادراری تخلیه می شوند. خون در این مویرگها در عروق کلیه جمع شده و از طریق ورید کلیه خارج می شود. خونرسانی به کلیه ها با فشار خون بدن ارتباط نزدیک دارد.
سیستم مجرای جمع کننده
مایع ادرار از نفرون به سیستم مجرای جمع آوری جریان می یابد. این قسمت از نفرون برای فرایند محافظت از آب بدن بسیار مهم است. در مجاورت هورمون ضد ادرار (ADH) (وازوپرسین نیز نامیده می شود) ، این کانال ها به آب نفوذ پذیر می شوند و جذب مجدد آن را تسهیل می کنند ، بنابراین غلظت و حجم ادرار را افزایش می دهند.
از طرف دیگر ، هنگامی که بدن مجبور است آب اضافی را از بدن دفع کند ، مانند شخصی که مایعات زیادی دریافت کرده است ، تولید ADH کاهش می یابد و دستگاه ادراری کمتر به آب نفوذ می کند ، در این صورت کلیه ها ادرار را دفع می کنند. حجم آن را رقیق کرده و افزایش دهید.
اختلال در تولید ADH می تواند منجر به احتباس آب و نازک شدن خطرناک مایعات بدن شود که به نوبه خود منجر به آسیب شدید عصب می شود. عدم تولید ADH (یا عدم توانایی مجاری جمع کننده در پاسخ به آن) می تواند منجر به ادرار بیش از حد شود که به آن دیابت بی مزه می گویند.
پس از پردازش مایعات در امتداد لوله ها و لوله های جمع کننده ، مایعات که اکنون ادرار نامیده می شود ، از طریق مجرای ادرار به داخل مثانه تخلیه می شوند تا سرانجام از بدن خارج شوند.